آیت الله محمد فاضل ورزنه ای در سال 1255 هجری شمسی در يك خانواده ی فاضل ولی فقير ديده به جهان گشود .
پدرش استاد صادق فاضلی به شغل نجاري اشتغال داشته است وی با عرق جبين و كَد يَمين و با روزی حلالی كه به دست مي‌آورد فرزندش را بزرگ و روانه مكتبخانه می‌كند.

با سپری شدن دوران مكتبخانه و ياد گرفتن درسهای معمول آن زمان استادش متوجه هوش سرشار اين شخصيت بزرگ می گردد و برای همين از پدرش میخواهد تا او را به اصفهان كه در آن زمان حوزه علميه‌اش به خاطر وجود شخصيتهايی همچون آيت‌اله سيد محمد فشاركی، سيد محمد درچه‌ای، آيت‌اله العظمی بروجردی، جهانگيرخان قشقايی، فيض كاشانی و… این حوزه را برجسته‌تر از حوزه علميه قم مينمود بفرستد.

پدرش چون از نظر مالی در مضيقه بود ابتدا مخالفت می‌كند اما با اصرار مردم و مساعدت فرد نيكوكاری بالاخره شيخ محمد راهی اصفهان ميگردد.

ايشان پس از آنكه در حوزه علميه ی اصفهان به مرتبه ی بالايی از علم فقه و اصول و ادبيات عرب ميرسند به وطن مراجعت مينمايد و به ارشاد و تعلیم مردم می پردازند که پس از مدّتی نيز رهسپار نجف می ‌شوند.

استعداد فوق العاده ی او باعث شد تا علمای نجف از او بخواهند به روستای خود مراجعت و در عمل هدایتگر مردم ورزنه در ضلالتها و گمراهیها شود به همین خاطر این فقیه فرزانه پس از آنکه به درجه اجتهاد آنهم قبل از سن بیست سالگی رسید به ورزنه مراجعت و پس از ازدواج در خانه محقری اقامت و ساده زیستی را پیشه خویش ساخت و با کمک به مستمندان، تربیت شاگردان، امامت نمازهای یومیه و اشاعه احکام اسلام از راه سخنرانی و نویسندگی پرداخت.

در زمینه نویسندگی ایشان باید گفت در واقع هر چند که این شخصیت بزرگ حاشیه هایی را بر دروس استادانش نوشته است اما بی گمان خود وی نیز دارای تألیفاتی مانند کتاب اصول می‌باشد.